TransMongolieExpress, een legendarische trein

De laatste keer dat we jullie mailden waren we nog in Moskou, inmiddels zitten we zo'n 6000km en 5 tijdzones verder op in een internetcafe in Ulaan-Bataar. Hier doen we ook weer heel veel indrukken op, maar dat is voor de volgende update.

Dinsdag 5 maart rond 21.00 kwam het op de borden op het station, trein no. 4 naar Beijing was gearriveerd. Een geweldig gezicht, je loopt over een ijskoud station (de temperatuur was inmiddels rond -10) en daar staat de stomende transmongolie express. Op dat moment krijg je echt wel een kick, zo'n legendarisch traject en twee Brabanders die daar met hun backpack komen aankakken. De middag voorafgaand aan het betreden van de transsib was het enigszins paniek. We hadden nog steeds geen stempel op onze verblijfskaart. Na lang zoeken worden we in een hotel geholpen. Daar informeren ze ons dat de politie die ons een boete had gegeven uit hun nek l*lde. We kwamen namelijk vrijdag aan (was vakantie), het weekend telde ook niet, dus we hadden eigenlijk maar 1 nacht die telde voor onze stempel en het zouden er 3 moeten zijn. Opgelucht konden we dus alsnog instappen.

We hadden de Chinese trein te pakken, dat houd ook in dat het personeel aan boord Chinees was. Ieder treinstel heeft zijn eigen opzichter die zorgt voor de verwarming (nog geregeld met kolen) en voor de schoonheid van de wagon. Je ziet hem dus een paar keer per dag met zijn veger en blik voorbij komen. Verder als Nihao (hallo) zijn we niet met hem gekomen. Een keer probeerde Niek dank je wel te zeggen (tse-tse) tot grote hilariteit van de Chinezen die hem terstond corrigeerde al was het verschil toch echt niet te horen. Sociaal leven genoeg op de trein. In ons hostel in Moskou hadden we al Ian en Cevina (een Iers vriendenstel) ontmoet die ook naast ons in de coupe zaten. Natuurlijk heb je als je 5 dagen aan boord bent genoeg tijd om culturele spelletjes uit te wisselen, zoals Paco Paco. Cevina was dan ook een dag niet aanspreekbaar. Verder ontmoetten we nog Leen uit Utrecht, die ons wist te vermaken met menig verhaal over zijn reizen. Belangrijk, wat ook al bleek in Moskou, is dat we veel uitvragen. De meeste reizigers die we tegenkomen zijn namelijk al op een paar bestemmingen van onze reis geweest dus we krijgen veel handige tips.

Ondertussen dendert de transsib gestaag door het Siberische landschap. De eerste 2 dagen wordt het vooral gekenmerkt door heel veel sneeuw en bossen. We zagen wel degelijk een verschil, de dennenbossen maakten langzaam plaats voor de berkenbossen. Toch val je steeds weer in verbazing dat in de middle of nowhere telkens weer huisjes staan. Je vraagt je werkelijk af wat mensen daar te zoeken hebben en tegelijkertijd is het fascinerend. Per dag krijg je zo'n drie keer de gelegenheid om voor een kwartiertje frisse lucht te scheppen. Op de stations is het dan hamsteren. Nog best wel stress om op tijd alles in te kopen. Meestal begint de Chinese opzichter na 10 minuten al te schreeuwen dat de trein vertrekt terwijl het Russische verkoopvrouwtje nog eens rustig het geld natelt....als je een ding niet wilt is dat de trein vertrekt en je staat in een plaats als Balabinsk.

Na 3 dagen begint het landschap te veranderen en de bossen maken plaats voor uitgestrekte vlakten. Je ziet in de verte de bergen. Je hebt ook typische huisjes met spitse daken waardoor het sneeuw er snel afglijdt. We besluiten 's avonds te gaan eten in het russische restaurant aan boord van de trein; ongeveer het enigste deel dat gerund worden door russen dus dan weet je het al wel....onvriendelijkheid troef en geen idee van service. We waren met zijn drieen en verder niemand. Toch was hij niet instaat genoeg menu kaarten tevoorschijn te toveren. Verder moest hij voor zijn wagon de kolen op peil houden en je kunt je voor stellen hoe zijn handen er dus uit zagen. Toen de kok in chirurg uniform te voorschijn kwam konden we onze lach echt niet meer inhouden. Uiteindelijk waren we toch blij met een volle maag, want de rest van de dagen was het vooral genieten van noodle soep. Nog een positief ding aan het restaurant was dat we 2 Duitse meiden ontmoeten die ook in UB eruit moesten. We hebben inmiddels samen met hun ook een excursie geregeld, dus dat drukt weer mooi de kosten.

De avond van dag 3 was vooral voor Niek een zware dobber. Hij legde Ian Paco Paco uit met ranzig ' Bagbier'. Uiteindelijk eindigend bij een of ander Rus waar hij samen met Ian ook bijna niet meer weg kwam. De rus staat trouwens nog op een foto...compleet gestoord die man, maar wel leuk. In de vroege ochtend van de 4de dag passeerden we het Baikal meer dat op dit moment een grote ijsvlakte is. Nadat Gerry van het gesnurk van Niek is wakker geworden kan hij nog mooi van de uitzichten genieten. De rest van de dag staat in het teken van de douane. In het totaal hebben we ongeveer 5 uur bij de Mongoolse grens gestaan om eerst gecontrolleerd te worden door de Russen en daarna door de Mongolen. Aangezien we nog Russische roebels hadden (en die mag je officieel niet uitvoeren) wilden we deze graag inruilen voor de Mongoolse Togrok. Natuurlijk lieten we ons gewillig belazeren en zo kwam het dat we in plaats van 30 euro aan buitenlandse valute nog 10 over hielden. We besloten toen dus om maar een Mongools biertje te gaan drinken in het Mongoolse restaurant dat was aangekoppeld. Wat een verschil met het Russische restaurant. Aardige mensen, zowaar Engels sprekend en zag er super uit! Dan maakt het verder niet uit dat ze alleen maar (je raadt het niet) noodles hadden. Rond 02.30 gaan we uiteindelijk slapen. Zondag werden we vriendelijk maar dringend verzocht om op te staan. Na een korte nacht van 4 uurtjes en totaal geen gevoel van tijd en dag komen we aan in Ulaan-Bataar waar ons nieuwe avontuur verder gaat....

***************************************

Last time we mailed you we still were in Moscow, but right now we are about 6000 km and 5 timezones away in an internet bar in Ulan-Bator. Here we also see a lot, but we keep you excited for the next update.

Tuesday 5th of March around 21:00 on a billboard at the station it showed up that train number 4 to Beijing was arrived. It was a beautiful sight, waiting at a really cold station (temperature was minus 10 degrees Celcius) and looking at our steaming Trans Mongolia Express. At that moment we felt a kick, such a legendary trajectory and two guys from the metropole Etten-Leur in Brabant at the beginning of this extraordinary experience. The afternoon before we would departure was a little bit uncomfortable. We didn’t have our stamp at our registration card. After searching long time we were helped in a hotel. Over there they told us that the police was wrong about the penalty. We arrived at Friday (Russian celebration day) and the weekend didn’t count either, so in fact we just spend one night in Moscow. You only need a stamp if you stay 3 nights or longer at the same place. So really feeling relieved after this information we put our first step in the train leading us to a different continent: Asia.

Train number 4 was the Chinese train, so the staff on board was also Chinese. Every wagon has its own keeper, which takes care of the heating in the train (done the old-fashioned way with coals) and for the cleanness of the wagon. You just see him a few times a day passing by cleaning enthusiastically. More than Nihao (hello) wasn’t possible to speak. Every time Niek tried to say ‘thank you’ (tse-tse) they reacted by laughing out loud and the Chinese staff tried to correct him, but it wasn’t possible to hear the difference in pronunciation.

There is enough social life on the train. In our hostel in Moscow we already met Ian and Cevina (Irish friendship couple), which were in the cabin next to us. Of course during 5 days on board you have enough time to exchange cultural games, like Paco Paco. As a result Cevina was not to speak to for one day. We also met old good Leen from Utrecht (Holland), who told us many stories about his trips. At least as important, which we already remarked in Moscow, was to ask a lot. Most travelers we met have seen a few destinations from our trip and they gave us lots of advices.

Meanwhile the train penetrates further in the Siberian landscape. The first 2 days we noticed a lot of snow and trees. We really saw it changing, pine trees changed in birch trees. Every time we were amazed to see houses in the middle of nowhere. We asked ourselves what they were doing living out there and at the same time it really fascinated us. Three times a day we had the opportunity to have a 15 minutes break to get some fresh air. At the stations you start to do purchases by selling things from local people. It’s quite stressing to buy everything in time. Most of the time our Chinese house keeper starts to scream after 10 minutes that the train is going to leave while a Russian women is counting your money carefully … the last thing you want is to miss the train in a town such as Balabinsk (-10 C too).

After 3 days the landscape starts to change and the woods are making place for stretched plaines. Far away the mountains show up. There are typical houses with pointed rooftops, which makes the snow glide of easily. That night we decide to eat in a Russian restaurant located in the train: it’s the only part, which is managed by Russians, so you can imagine what to expect… not at all friendly service. We were with Leen and the waiter wasn’t capable to bring enough menucards. He was also busy with putting coals to heat the restaurant so his hands were very clean. Not! When the cook dressed as surgeon arrived we couldn’t stop laughing. Finally we had a full stomach, cause the rest of the days we had to enjoy noodle soup. One positive thing of that evening was that we met two German girls in the restaurant who also had to leave the train in Ulan Bataar. We also arranged an excursion with them so it’s better to press the costs lower.

Evening 3 on board was a hard night for Niek. He explained Ian the game Paco Paco with heavy ‘Bagbier’. Finally it ended in the cabin of a Russian guy (see picture Russia the craziest) were Niek and Ian couldn’t leave easily. In the early morning of the forth day we passed the Baikal lake which is now a big ice surface. Gerry was waked up by Niek’s snoring sounds (thanks Niek) so he took revanche and filmed his snoring dream. Gerry enjoyed the beautiful landscape while he was reading. The rest of the day was occupied by customs. We have been waiting for 5 hours at Mongolia’s border to be controlled by both custom services. It’s not allowed to export Russian Rubles so we liked to change them in the Mongol Togrok. Of course we were cheated easily and so we kept 10 Euros in stead of our 30 Euros in Rubles. We decided to drink a Mongolian beer in the Mongolian restaurant on board. A real difference with the Russian restaurant. Kind people, little English speaking and the interior was super! It doesn’t matter anymore if they only can sell (guess what?) noodle soup. Around 02:30 we finally sleep. At Sunday we were friendly requested to wake up. After a short night without the feeling for time and day we arrived in Ulaan-Bataar (Mongolia’s capital) where our new adventure continues….